Santa Clara en Cienfuegos

Santa Clara en Cienfuegos

We laten Viñales achter ons om richting de stad van Che Guevara te gaan. We hebben te maken met een kou front wat hier inhoud dat we enkele buien hebben. Dat blijft de hele dag zo.

Het mausoleum blijft dan ook nog gesloten omdat het regent........

Eerst maar dan de stad in. We lopen naar het monument waar Che de gewapende trein heeft overvallen met 18 mede strijders, met zelf gemaakte molotov cocktails en een bulldozer. De strijd duurde 90 minuten en Che kwam als overwinnaar uit de bus. Niet een groots monumemt maar normaal.

In de stad, stadsplein, is er nog steeds het hotel met de kogelgaten. Mooier is het theater, maar helaas is deze gesloten.

Net buiten de stad ligt het monument en mausoleum van Che en zijn medestrijders. Zeker de moeite waard om te bezoeken. Het mausoleum van Che is niet groots. Op zijn graf schijnt een heldere ster. Het is respect vol.

De naast gelegen museum laat alles van Che zien. Niet alles is in het Engels en maakt met name bij de brieven lastig wat hij schreef. Het momument is mooi. Het standbeeld geeft precies weer hoe wij hem ook kennen. Althans hoe hij mij bij staat.

Cienfuegos

Cienfuegos is een havenstad. De stad zelf zou op franse architectuur stijl geinspireerd zijn. Ik zie het er niet aan af.

We slapen in Punta Gorda in het puntje. Naast de Palacio de Valle. Een marrokkaanse cashbah, gebouwd in 1917. Dit zou je hier niet verwachten.

In de avond doen we wat veel cubanen doen. Beetje flaneren over de boulevard langs het water, met, hoe kan het anders, met cola en rum. In dit geval orange sap aangezien de cola op was. Het grappige is dat je meer moeite moet doen om plastic bekertjes te scoren dan rum te vinden. Rum en fris koopje bij een soort van afhaaltent die langs de boulevard zitten. Vol met jong en oud publiek. Leuk om dat te zien.

Op naar de volgende bruisende stad, Trinidad, waar ze weer een ander soort drankje hebben met als basis ingredient rum!

viñales

Van zaadje tot sigaar, Viñales, 17 & 18 dec

We verlaten Havanna om richting het zuiden te gaan met een stop in Las terrazas. Een community van pak weg 1000 inwoners in een biologisch reservaat. Ze zijn compleet zelf supporting. Helaas is het erg toeristisch en niet geheel mijn ding. Aan het einde van de middag rijden we door.

Viñales is bekend om zijn vruchtbare grond en prachtige uitzichten. Viñales ligt in een vallei omringd met kalkzandsteen bergen. Vergelijkbaar met het karst gebergte in China / Vietnam. Niet zo mooi als daar, maar wel mooi wat de natuur doet na duizende jaren erosie en uitslijting door water.

We slapen buiten het dorp in één van de eerste hotels die de regio kenden. Maar in goede staat.

In de ochtend brengen we een bezoek aan de sigarenfabriek. De regio staat bekend om zijn tabaks velden en uiteindelijk om zijn bekende sigaren. Van oa montecristo en romeo en julia. De sigaar merken zijn vernoemt naar verhalen. Vroeger had je vertellers in de fabrieken die de krant, partij nieuws en boeken voor lazen. Tegenwoordig staat de radio aan.

Het is een vrij simpel om een sigaar te maken. Doch duurt het hele proces van zaadje tot sigaar een klein jaar.

Tot het tabak geoogst kan worden duurt het al viermaanden. Als de plant ongeveer 1,5 meter hoog is kan die geoogst worden. De bovenste bladeren worden gebruikt voor de eind afwerking en bevatten de meeste nicotine.

De middelste bladeren voor de omhulling en het bij elkaar houden van de vulling. De vulling komt van de onderste bladeren. Na het droogproces worden de bladeren nog behandeld met cinemon of andere kruiden. Zo wordt er een proces op gang gebracht waarbij de sigaar zijn uiteindelijke smaak krijgt. Als het gedroogd is ruikt het sterk naar humus en niet naar de verfijnde geur van de sigaar.

Het in elkaar zetten van een sigaar is zo gebeurd. De truc en moeilijkheid zit in het draaien van de sigaar. De sigaar mag niet te strak maar ook niet te los zitten. Hierna gaat de sigaar in de pers. En naar de kwaliteits controle. Als het goedgekeurd is wordt de sigaar afgewerkt met het bovenste blad.

Bij de boer krijgen we eigengemaakte sigaren. (10% van de productie mogen ze zelf houden) en ik moet zeggen. Prima sigaartje.

In de middag maken we met een klein groepje nog een hike. Waarbij we diverse kleine bergen beklimmen om tot een schitterend uitzicht te komen. We stoppen nog bij een vrouwtjedie vanuit haar tuin een heel mooi uitzicht heeft over de vallei. Maar.....

Zins een paar jaar is men weer bezig met de koffie teelt. Voor de arabic bonen is het een ideaal klimaat. Deze vrouw verbouwd ze zelf, laat ze drogen, brand ze en maalt ze. Hemelse koffie.

Viñales is een prachtige omgeving, met mooie natuur, sigaren, niet de vergeten de rum (een specifiek rum fabriek zit hier) en voldoende sportieve 7 mogelijkheden.

Havanne 15 & 16 dec

Havana 15 dec en 16 dec

Na een goede rechtstreekse vlucht met KLM landen we in de namiddag in Havana Cuba.

Direct is het haastige leven, zoals wij het kennen voorbij. Het duurt een tijd voordat de tas arriveerd. Van tijd tot tijd stopt de band waarbij je denkt, oh jee mijn tas is niet meegekomen. Maar gelukkig uit eindelijk verschijnt die op de band.

Eerste stop is het wissel kantoor, alleen die heeft te weinig geld in huis en we lopen een blokje verder. Alles gaat rustig rustig. Als het donker is komen we aan bij het hotel Comodoro. Even nog wat eten en een drankje en vroeg het mandje in.

Na een goede nacht rust is het tijd om de stad te verkennen. Ik kies ervoor om met onze bus en gids voor een hop of hop on trip te doen. Achteraf perfecte manier om de stad te verkennen en een beetje orientatie te krijgen en het voordeel is je pakt in één keer de hoogte punten mee.

De gebouwen in de stad zijn erg kleurrijk wat zeker bij draagt aan de tropische sfeer. De kleuren die de gebouwen hebben zijn net zo kleurrijk als de bouwstijlen die er gebruikt zijn. Spaanse barok, frans klassiek met een saus van europese art deco stijl. Met een tough van koloniale stijl. Met een paar aparte gebouwen die een afwijkende stijl hebben zoals de bacardi fabriek, Capitolio nacional, toekomstig parlements gebouw met de markante koepel die veel weg heeft van het witte huis, ortodoxe kerk, en andere kerken van andere geloofsovertuigingen.

De stad is bezig langzame opknapbeurt om vervallen panden in ere te herstellen. En dat is een goed teken. Het is een sfeer volle bruisende gezellige stad. Met her en der een band die speelt en smalle straatjes tot mooie gezellige pleinen.

En natuurlijk de oude auto's die het plaatje van Havanna compleet maakt. Al ben ik geen auto liefhebber maar dit is toch wel erg mooi. Zeker om met een cabrio te cruisen over de Malacone langs de zee. Het zware geprut van de motor geeft daarbij een extra demensie.

Laat het hopen dat de stad de sfeer kan vast houden als de Amerikaanse invasie van toeristen geland is. Het zou erg zonde zijn.

Naar de zon

Het is bijna weer zover. Terug naar midden Amerika.
Waar het reis virus mij te pakken heeft gekregen in Costa Rica in 2010.

Maar ja, waar ga je heen met de kerst en oud & nieuw als je de zon opzoekt?

Na een paar jaar in Azië en de uithoeken van Nieuw-Zeeland te hebben mogen bewonderen wordt het elk jaar toch weer een klein beetje lastiger om een bestemming te vinden in deze periode. Ja ik ben verwend in dat opzicht. Ik heb al heel wat van de wereld mogen zien, en ja voor het komende jaar staat er al menig tripjes in mijn agenda.

Het is Cuba geworden.

"Meer en meer toeristen willen dit wonderlijke paradijs van veelal innemende mensen, prachtige muziek, fraaie natuur, emoties en hartstocht, van zon, zee en strand met eigen ogen zien. Een land nog zonder Mc Donalds en Wimpy's, prestigieuze shopping malls en buitensporige verschillen tussen arm en rijk. Maar ook een land met tekortkomingen die het politieke systeem als eigen en verbonden aan de revolutie beschouwt."

Tijd om dit met eigen ogen en oren mee te maken, voordat het land helemaal veranderd (in de positieve zin hoop ik).

Groet...

Op weg naar Pyongyang - Noord Korea

Op weg

Na een volle week in Beijing te zijn geweest en bijna alles gedaan wat we wilden doen wordt het tijd om de reis te gaan vervolgen.

De laatste avond in het Sicily hotel. We besluiten om maar met de taxi te gaan ipv de metro. We zien het niet zo zitten met de grote tassen door de controle te gaan van de metro. Bij de metro wordt alles gescand. De scan apparaten zijn alleen niet zo groot als op een vliegveld. En ze zijn verzot op alles wat verboden is. Zo ben ik al een handgel en een kleine deo kwijt geraakt doordat er een vlammetje op staat.

We merken dat de hele stad weer tot leven is gekomen na de grote parade en zitten in diverse kleine files.

Voordat de groep aan komt in het hotel zijn wij al gearriveerd. De groep brak van de reis en wij redelijk, al heb ik zelf afgelopen nacht niet al te best geslapen. Wellicht is het de spanning voor wat komen gaat. Dat het bijzonder gaat worden staat al vast.

Na de handen geschud te hebben en de namen uitgewisseld te hebben, die het ene oor ingaan en het andere oor uit, koffer op de kamer gezet hebben, gaan we op zoek naar koffie. Alle drie hebben we het gevoel dat we in een nieuwe stad te recht zijn gekomen. Dat is niet zo, alleen een andere buurt. Een wat duurdere buurt dan waar wij zaten.

We lopen door diverse hutongs en een nog een lokaal marktje om vervolgens de brieving te krijgen.

Half vier vertrek richting het treinstation om daar de trein te pakken richting Pyongyang. In de tijd er tussen is het een beetje tijd doden. Lunchen, rondje lopen, boodschappen, koffie.

Na de diverse controles op het station, kunnen we gelijk doorlopen naar de twee aparte treinstellen die aan het einde van de trein gekoppeld zijn. De groep zit verdeeld over de twee wagons. Er zijn te weinig softsleepers hierdoor krijgen we hardsleepers. Gelukkig wel met Léon en Bas. We installeren ons voor de komende 24 uur. Dat is ongeveer de tijdsduur van de treinrit. Een lange zit. Na twee potjes skipbo gespeeld te hebben is het welletjes en tijd om proberen te gaan slapen. Ik past net gestrekt op de plank van schouder tot schouder breedte. Ipodje in en oogjes dicht.

Echt slapen zit er niet in, al zak ik af en toe weg, tot Bas besluit om een klein bos om te gaan hakken.

Rond half acht in de ochtend zijn we bij de chinese grens plaats Dandong waar onze twee wagons geranceerd worden naar een andere trein toe die de grens over gaat. Onze paspoorten worden ingenomen om na een kleine driekwartier terug te ontvangen met de uitreis stempel erin.

Vlak hierna krijgen we drie verschillende briefjes om in te vullen, een gezondheidsverklaring, een onbekend briefje en een aangifte formulier wat je het land invoerd.

En dan zet de trein zich in beweging en gaan we de spoorbrug over. Zoals in Floortje Dessing tv serie zie je de half afgebouwde brug om aan de wal de speeltuin te zien. Gearriveerd in Noord Korea.

Bij het treinstation stoppen we. In lichte spanning wachten we af wat er komen gaat. Er komen verschillende functionarissen de trein op. Eerst moeten we de paspoorten afgeven die even vluchtig bekeken worden.

Dan komt er een functionaris sie roept " everybody out", sorry (nog duf en beduust van de eerste indrukken), hij herhaald de boodschap en we luisteren. Aan de hand van de aangifte formulieren wordt je weer binnen geroepen. Tas openmaken en de vragen beantwoorden. Gelukkig ontdooit de man al snel en is het eigenlijk best leuk. Met kleine geintjes tussen door. Op zoek naar verboden boeken (zoals Lonely planet, Bradt of andere boeken over Noord Korea, die verboden zijn om het land in te voeren). Bij mij komt die niet verder dan de reisgidsen van Beijing en de Donald Duck boeken, wat hem wel deed lachen.

Een andere persoon komt in de tussentijd de telefoon controleren. Met name willen ze kijken naar de foto's.

Bij Léon en de andere persoon ging de inpectie al veel sneller. Later hoorde we van andere reisgenoten dat ze de tassen niet gecontroleerd hebben.

Al met al staan we ongeveer drie uur op het station. Aan het einde van de controle, vlak voordat we weer gaan rijden, krijgen we onze paspoorten terug.

Langzaam aan zet de trein zich in beweging om met een geschatte snelheid van 70 km/u door het landschap te rijden. We stoppen nog een paar keer, maar het is niet de bedoeling dat je dan het perron opgaat.

Het lanschap is mooi. Heuvelachtig met heel veel rijstvelden en zo her en der een dorpje.

Om iets over zessen komen we aan op het centraal station van Pyongyang. Bij het uitstappen van de trein komt de muziek te gemoet.

Als de groep compleet is vertrekken we richting hotel, gelegen op een eiland, en het is niet de bedoeling dat je hier zelfstandig van af gaat. Alle toeristen zitten hier van diverse nationaliteiten.

We mogen ons even opfrissen om daarna in een lokaal restaurant te eten (lees lokaal eten voor toeristen, de bevolking komt hier niet of niet zo snel).

In het hotel nog een biertje op de bovenste verdieping die ronddraait. Niet dat we heel veel kunnen zien doordat de ramen smerig zijn en er niet zo heel veel licht is in de omgeving.

Morgen wordt het een druk programma. Zo vol, dat had ik nog niet eerder meegemaakt.

The Great Wall of China, 4 september 2015

The Great Wall of China, 4 september 2015

Een paar dagen eerder hebben we een trip geboekt bij de lokale VVV om naar de muur te gaan. We hebben gekozen (uit praktisch oogpunt) om het gedeelte muur te bezoeken wat “Mutianyu” heet.

Mutianyu ligt ongeveer 90 kilometer van het centrum van Beijing af en is één van de dichtstbijzijnde stukken muur. En is in de 6^e eeuw gebouwd. Het stuk muur bij Mutianyu kreeg hernieuwde belangstelling na de val van de Yuan-dynastie in 1368, toen de nieuwe Ming-regering haar aandacht vestigde op veiligheid langs de noordgrens. Dit deel, dat slechts 1,6 kilometer lang is, werd in deze periode twee keer gerepareerd en uitgebreid, eerst in de 14^e eeuw en later in 1570, toen de muur zijn huidige omvang kreeg.

We worden met een auto opgehaald. Mooi denken we, zouden we met de auto naar de muur gaan, maar nee. In gebrekkig Engels worden we gedropt langs van de kant van de weg, waarbij ons gezegd wordt om hier te wachten op de bus die over ongeveer 10 minuten komt. Oké, wij wachten wel af. Maar na 10 minuten nog geen bus, het zal toch niet….

Even later komt de bus toch aanzetten, we pikken op verschillende (hotel)locaties nog een aantal mensen op, en gaan dan op weg. Beetje dommelend en af en toe naar buiten kijken zijn we er. Eerst moeten we de bus uit om door de toeristische winkelstraat te lopen, om daarna weer in de bus te stappen om het laatste stukje af te leggen.

We kiezen ervoor om met de kabelbaan naar boven te gaan. De tocht boven op de muur (afhankelijk welke kant je opgaat) is behoorlijk pittig en we willen wat energie en tijd besparen. I.p.v. dat we de weg naar boven lopen richting de muur.

Met het kabelbaantje ben je snel boven, en dan sta je op de muur. En ja, het is met recht één van de zeven Wereldwonderen te noemen. Bouwkundig een top prestatie wat er destijds geleverd is om zo’n muur te maken over de bergruggen, toppen en dalen.
We nemen de linkerkant om naar het “einde” van de gerestaureerde muur te lopen. Een behoorlijke lange wandeling met pittige klim partijen erin. Trappen van rond de 50 – 60 graden zitten erin. Waarbij je af en toe echt op adem moet komen en het zweet van je hoofd af gutst. Is het het waard, ja zeker, het uitzicht is fantastisch en het is tevens het rustiger gedeelte van dit stuk muur. Als we op de top zijn bij de laatste wachttoren boven op een berg, beginnen de wolken steeds dikker te worden. Onderweg hebben we al wat spatjes regen gehad.

We lopen nog een klein stukje verder en dan zie je wat natuur in vele jaren kan doen. De muur is compleet overwoekerd door bomen en stuiken. De natuur heeft de overhand gekregen hierin. Op een paar plekken is de muur nog een klein beetje zichtbaar, en zo zie je dat nog op de muur bent.

Als we terug zijn bij het startpunt op de muur lopen we nog een klein stukje de andere kant op. Maar al snel begint het te regenen. En pakken we het kabelbaantje naar beneden. Goede timing want het begint nu met bakken uit de hemel te vallen.

We lunchen onderaan de muur om vervolgens met de bus terug te keren naar Beijing.
Terug in Beijing regent het nog steeds. Onze dagelijks bezoek aan de Qianaman square levert niet veel op. We kunnen een stukje dichter bij de poort van de Verboden stad komen, dan gisteren maar daar houdt het dan ook bij op.

We hebben trek en hebben zin in noodels. En die vinden we bij Liú Family Noodles (tieshuxie Jie 6). Een klein lokaal restaurantje met een tafel of 8 en TL verlichting, spreken amper Engels. Op de deur staat erin zwarte letters “Best Noodles in China”. Al snel zitten we aan een grote kom dampende noodles. En inderdaad zijn heerlijke noodles.

We halen nog een snackje op de nachtmarkt en keren daarna terug naar het hotel met veel kilometers in de benen.

van Tai-Chi naar Lamaïsme

Van Tai-Chi naar Lamaïsme, woensdag 2 & donderdag 3 september 2015

Na een niet al te beste nacht rust, zou het door de thee van gisteren komen??? Is het vroeg opstaan om naar het park te gaan.

Vlak bij ons hotel ligt Lóngtán park en het Beijing amusement Park. Hetamusement park is gesloten en is niet in al te beste staat, zeg maar in vervallen staat.

Het park is geopend is 1952 en beslaat ongeveer 0,5 km² en betekent de “draken pool park”. Bekend om zijn speelse inrichting met diverse bruggen, “moon bruggen” en paviljoens.
Leuk en mooi, maar dat is niet het hoofd doel om vroeg je bed uit te komen.

Helaas heeft één van ons de wekker niet helemaal goed gezet, of hij heeft zich nog een keer omgedraaid, gaan we iets verlaat op pad, met z’n tweeën.

We kopen ons kaartje bij de kassa (2 yuan = 0,28 cent), en lopen het park binnen. Het zonnetje is langzaam aan het op komen en begint langzaam de ochtend nevel op te lossen. Zo te zien gaat het een prachtige dag worden. Veel mensen zijn aan het hard lopen, en wij lopen rustig wakker wordend er tussen door. Af en toe een vreemde blik, maar daar blijft het bij. Het mooie aan zo’n park is dat op een vreemde wijze het verkeers geluid behoorlijk dempt, je hebt niet het gevoel dat je in een miljoenen stad loopt (later zou blijken waarom).
Het is genieten in het park, en een vredig gevoel valt over me heen. Her en der zie je mensen hun ochtend rituelen doen in het park. We lopen over verschillende bruggetjes en langs het water met veel lotus planten. Maar voornamelijk wordt je gevangen door de opkomende zon die over het water schijnt met op de voorgrond een rijkelijk versierde chinese tempel aan en in het water, met in de verte bomen en aan de horizon grote flat gebouwen.
Zo belanden we bij het plein waar het ons voornamelijk ons om te doen is. Tai-chi beoefening. Het is wat later op gang gekomen, maar we zien de mensen in groepen de ochtend oefeningen doen. Mooi en sierlijk. Verder op zijn mensen bezig met waaiers en even later weer met zwaarden. En weer wat verder op zijn de ouderen van dagen ook met Tai-chi bezig. Hier blijven we even staan te kijken om de sierlijke oefeningen met perfecte balans te zien uit te voeren.
Dan komt onze uitslaper ook boven water. Bleek nog dat ik op de verkeerde deur heb staan te kloppen, maar het briefje, wat ik onder de deur had geschoven, was keurig af gegeven aan de receptie. We lopen nog een rondje door het park en besluiten dat het tijd is voor ons Chinese ontbijt. Richting de uitgang komen we nog twee mannen tegen die bezig zijn met kalligrafie met water op de tegels. Ziet er prachtig uit, helaas is het voor ons een raadsel waar het over gaat. De Chinese tekens daarin tegen zijn prachtig

Na het ontbijt maken we het plan voor de dag. We pakken de metro richting de Lama Tempel. Yonghe Gong in het Chinees. Het was oorspronkelijk een villa die gebouwd werd door Kangxi in 1694 voor zijn zoon Yong. Toen die de troon betrad in 1723 werd een groot gedeelte van de gebouwen omgebouwd tot Lamatempel, en kwam het Lamaïsme tot stand. Mooie complexe, met verschillende Boeddha’s. In het Wanfu-paviljoen is een kolossaal beeld van Maitreya Boeddha. Deze is gehakt uit één stuk sandelhout en reikt 26 meter hoog, waarbij een derde in de grond zit. Wel knap gemaakt.

Dan op weg naar de Confucius tempel. Maar helaas is deze gesloten. We dwalen nog wat door de diverse straatjes en bekijken diverse souvenirshops. Maar echt slagen lukt nog niet.
We lunchen in een lokaal restaurant. Eerst lijkt het vol te zitten, maar worden toch naar binnen gebaard en moeten de trap op. We krijgen een groot plaatjes boek voor ons. En uitzoeken maar. Waarbij ze direct al staan te wachten op de bestelling. Dat zullen we steeds meemaken, maar ja, zo snel zijn we niet. En als we er uit zijn wat we willen eten is het aandacht trekken om de bestelling door te geven. We nemen drie verschillende gerechten met rijst erbij.

We proberen nog eens de Confucius tempel, maar helaas. We pakken de metro om naar het olympisch park te gaan. Het is intussen behoorlijk warm geworden. We zien de “Birds nest” en de waterkubus. Mooie architectonische hoogstandjes. We lopen wat rond en nemen plaats in het park om de nodige vocht aan te vullen en mensen te kijken, al worden we zelf menig keer op de foto gezet.

Aan het einde van de middag reizen we met de metro weer af om Tiananmen plein te komen. Maar helaas, het is compleet afgegrendeld voor de grote happening van morgen. We lopen nog richting de nachtmarkt, maar ook dat strand. Wel zien we dat de straten zo goed als leeg zijn en diverse (grote – internationale hotels) dicht zijn. We horen op straat ook dat voor morgen alles zo goed is af gezet en je niet bij de grote parade in de buurt kan komen, alleen als je over een uitnodiging beschikt. Mensen dienen binnen te blijven en achter de tv plaats te vinden. Het zelfde geldt voor restaurant, hotels en winkels in het gebied. Allemaal verplicht dicht. Onze hoop om de parade van dichtbij mee te maken, was de afgelopen dagen al steeds kleiner geworden, maar nu weten we het zeker dat het onmogelijk wordt en gaan ook geen poging ondernemen.

Het wordt dan ook uitslapen en een rustig ontbijt om daarna, achter de tv plaats te nemen, met eigen oploskoffie erbij. De parade op tv is indrukwekkend. Er marcheren ook nog wat andere landen mee, ook russen, maar die kunnen niet op tegen het synchroon marcheren van de Chinezen. Wat ons betreft zijn ze unaniem kampioen. Voor beelden zie https://youtu.be/YoC0Xcjko0A . Vanuit de hotel kamer kunnen we wel de inkomende straaljagers, helikopters en andere vliegtuigen zien.

Als de parade is afgelopen blijven we nog even hangen in het hotel en gaan op weg. Buiten is het heel rustig. Het openbaar vervoer (metro en bus etc.) ligt helemaal plat en er is bijna geen verkeer op straat. Gek dat zo’n miljoenen stad helemaal tot rust kan komen. We maken een lange wandeling richting de het CCTV gebouw die ontworpen is door Rem Koolhaas. Een behoorlijke wandeling. Maar het is lekker weer en het zonnetje schijnt. Onderweg pakken we de oude stadsmuren nog mee.

Ook in het zakencentrum, waar het CCTV gebouw ligt, is het rustig. Af en toe wordt je opgeschikt door een kolonne auto’s die met hoge snelheid door de stad rijden.

Aan het einde van de middag zakken we weer af naar het Tiananmenplein. We komen niet ver en eten in de buurt van het plein. Om daarna wederom af te zakken naar de nachtmarkt. Dit keer is het wel open, maar we zijn te laat. We kunnen nog wel een hapje proeven, in mijn geval slang en even later sluit deze tent ook.

Morgen naar de muur toe. Ben benieuwd.

Opgelicht in het theehuis - dag 2 - aangepast

Opgelicht in het theehuis - dag 2- aangepast.

Ivm de naderende 70 jarige herdenking van de tweede wereld oorlog passen we de plannen een beetje aan. We pakken de metro richting het plein van de hemelse vrede, om het masoleum van Mao te gaan bezoeken. Dat is het doel.

De metro uit zie we gelijk dat al een groot gebied afgezet is met hekken. En dat het plein afgegrendeld is. Een bezoekje aan Mao zit er dan ook niet in. We proberen om zo dicht mogelijk om bij het plein of de ingang van de verbodenstad te komen. Linksom stranden we al vrij vroeg. Dan maar weer terug. Op de terug weg lopen we nog een rondje door de hutons. Een opgeknapt gedeelte en een gedeelte waarbij de stroomkabels als gevallen spaghetie loopt.

Aan de rechterkant van het plein hebben we meer succes. Wel even door de beveiliging heen, vriendelijk lachen en knikken naar de dames achter de scanner en zij giechelend als kleine kinderen terug.

Op het plein zelf komen we niet. We krijgen wel een goede indruk hoe het plein is opgetuigd voor de grote happening. Helaas is de verboden stad ook afgesloten. Wellicht is de achteringang open en besluiten langs de verboden stad op te lopen via één van de straten.

Ook de achteringang zit op slot. Dan maar naar het park die daar achterligt. Het Jîngshãn park. Op de top van de heuvel heb je een mooi uitzicht over de stad zelf, in verschillende windrichtingen. Zeker de moeite waard. Je krijgt ook een goed beeld van de verbodenstad hoe inmens dit is. Nadat we ons entree ticket gekocht hebben voor 2 yuan p.p., en wat te drinken, gaan we naar binnen. We hebben trek en zien wat tafels en stoelen staan. Waar andere mensen ook zitten te eten. We bestellen noedels bij één van de ramen. We werden aangesproken door twee dames. Dit is op zich niet zo vreemd. Je wordt hier wel vaker aangesproken. Soms in het chinees en soms in het Engels. Ze willen vaak dan hun Engels oefenen. Zo ook toen we langs het plein liepen van de Hemelse Vrede. Hier werden we aangesproken door twee jongens. Die het wat vreemd vonden dat we niet voor de tv gingen zitten als de herdenking was. We kregen langzaam aan het gevoel dat het wel een hele moeilijke opgave wordt om bij de herdenking aanwezig te zijn.

Terug naar de dames. Gewoon vriendelijk waren ze. Of we wel echt wel noodles wilden het was zozo. En ze wist wel een beter tentje. Dat was niet nodig, noodles kunnen we prima van leven. Ze vroegen aan ons of we bezwaar hadden of ze er bij kwamen zitten. Zo hoffelijk als we zijn, hebben we daar geen bezwaar tegen. En zo kwamen ze erbij zitten. Zij waren net klaar met eten en wij begonnen net. Prima bakje noodles. Achteraf (heb je niet zo veel aan) hielden ze het gesprek goed op gang. Af en toe een complimentje, voetbal, wat is je naam en wat voor werk doe je, koningshuis. Allemaal vrij onschuldig zou je zeggen. Na het eten vroegen ze of we mee een biertje gingen drinken voordat we naar boven zouden lopen. Voor bier vonden we het wat te vroeg, maar koffie is prima. Zo gezegd zo gedaan.

Zo zijn we in het theehuisje beland. Tijdens de koffie, start in traditioneel geklede dame met wat thee te zetten. Iets meer dan met een thee zakje wapperen. Zo verschijnt er ook twee schaaltjes met koekjes die hun langste tijd wel gehad hebben. De thee gaat in kleine schaaltjes. Met twee of drie kleine slokjes heb je het leeg of één normale slok. Gebombadeerd door ons tot vingerhoedjes thee.

Inmiddels hebben we onze koffie alle drie op. En de vingerhoedjes worden elke keer vol geschonken. Die wij dan weer opdrinken. Doordat we dorst hebben gaat het ook weer ongemerkt verder eveneens de gesprekken.

Ik ben er wel klaar mee met die thee en stop ermee. Ik wil weer oppad. Ik wil het uitzicht zien. (Natuurlijk hadden we alle drie een gevoel van er klopt iets niet, maar ook weer niet zo sterk en hebben dit ook niet tegen elkaar uitgesproken). Uiteindelijk willen we opstappen. En dan komt de aap uit de mouw. Een rekening van 890 yuan omgerekend 123 euro. Rekening klopt precies. Niks tegen in te brengen. Thee die in dit soort thee huizen geschonken wordt is van prima kwaliteit tot zeer exclusief en kan vergeleken worden met champagne of dure wijnen (bleek achteraf). Ze hebben het prima gespeeld. Oké het is balen maar ook een belangrijke les geleerd. Het is er eentje voor opgelicht in het buitenland van SBS6. We betalen de rekening en nemen vriendelijk afscheid. Ja we zijn gepakt, in de val gelopen. Achteraf staat het ook in de boekjes en zijn we nog behoorlijk goed weg gekomen. Het bedrag had nog velen malen hoger kunnen liggen. Tot enkele duizenden. yuan' s. En moet toe geven dat ze het goed gedaan hebben.

Mopperend lopen we de berg op. Echt genieten van het mooie uitzicht zit er even niet in. En kost moeite om je gedachten naar wat anders te zetten.

We gaan richting de drum- en bell tower. Naar de hutong bij Qiánhãi lake. Hie reserveren na wat zwervingen onze trip naar de muur over een aantal dagen. Bij de tourist information center.

En langzaam aan komt het zonnetje door. De omgeving langs het water is één grote neon muziek spectakel. Leuk om er lang te lopen en verder houdt het op. We eten net buiten de wijk. Veel goed koper en sneller. Met de metro zakken we weer af naar huis. Een behoorlijke loopdag. Morgen naar het park toe.

Tot morgen.