Fietsen over het platteland

Rond half acht vertrekken we van het ene hotel naar het andere hotel om de rest vapn de groep op te pikken. De gids gekleed in een geel wielrenshirt en een wielren broekje lijdt ons door de stad. In kolone op mountainbikes met een dagruk op de rug trekken we al veel bekijks.

Nadat we de rest op gepikt hebben, fietsen we al snel door de buitenwijken van Mandalay. Bij de rivier, die ontstaat in de himalaya en eindigt in de zee van Andaman. Op de kaart kan ik het niet ontdekken maar we zullen de gids geloven dat het zo is. Ook al is het een overtochtje van een half uurtje, het is heerlijk om zo vroeg op de rivier te zijn. We landen in Mingun paya. Dat is een klein dorpje met vier historische elementen.

De Mingun Paya is een onvoltooide stupa wat ooit de grootste terwereld zou moeten worden. Het bouwwerk is gestart in 1790, maar is gestopt in 1819 na de dood van king bodawpaya. Ze zijn ongeveer tot de begin van de derde laag gekomen, geheel opgetrokken uit metselwerk. In de buurt staan ook twee gigantische half leeuw half draak bakstenen volgens de lonely planet. Wij vonden het meer op twee olifanten lijken.

Ook bezoeken we de Hsinbyume Paya die geboywd is in 1816, ter nagedachtenis aan de koningin die de koning zo miste. Het is een andere pagoda dan we tot nu toe hebben gezien. Het is geheel wit en bijzonder vorm gegeven. En opgebouwd uit zeven terrassen die verwijzen naar de zeven oceanen of naar de zeven bergen rondom Mt Meru. Maar goed.

We bezoeken ook nog een bejaarden te huis. Er indruk wekkend, niet omdat het smerig was of zo, integendeel. Het is dat ze toch gelukkig kunnen zijn met zo weinig middelen. Er is één verpleegster op 60 ouderen. En de dokter (haar zoon bleek later) komt eens per maand langs. Een schat van een vrouw waar je als tourist gelijk week van wordt als je met haar praat. Zoveel liefde, inzet en passie. Maar helaas als we wat zouden sturen dan zou het niet aankomen, wordt allemaal achterovergedrukt. Persoonlijk afgeven is de enige manier.

Daarna lunch tijd om daarna eindelijk wat te gaan fietsen ook al is het dan op het warmste van de dag.

We bezoeken veel kleine fabriekjes, van het maken van prikkeldraad met de hand tot het maken van schoennageltjes. Of tot het maken van houten beelden tot het maken van pot schaal waar de monniken mee lopen. Erg mooi om te zien en soms ook wel triest. Iedereen werkt mee, dus ook de kinderen.

Maar ondanks dat, en dat we ook nu de armere kant hebben gezien, krijgen we elke keer weer de lach en staan ze te zwaaien.

Een bijzonder volk.

Ook op het platteland is het heerlijk om te fietsen tussen de rijstvelden. Alles gebeurt op een ouderwetse manier. Behalve dan het waterpompen om de rijstvelden onder water te zetten.