Vandaag gaan we met de trein richting het binnenland. Van Manakara naar Fianarantsoa. Deze stad is de hoofdstad van de provincie.
S avonds krijgen we voor het eten nog een brieving over de treintrip. De trein is nog niet gearriveerd en dat maakt de gids een beetje zenuwachtig.
We krijgen het advies om wandelschoenen, lange broek , lampje etc mee te nemen of aan te trekken. Oke...uhhh....gaan we dan problemen verwachten. Nee hoor. Het komt wel eens voor dat er soms een klein stukje gelopen moet worden.

Het is erg vroeg vanochtend. Gisteren nog wat blijven hangen. Ach in de trein kan ik best nog een uurtje pakken. Het is nog een beetje chill. Ontbijt geroosterd stukje stokbrood met ei. En koffie.

Om iets over half zeven staat het hele gezelschap op het station. Snel worden nog wat chips of salto crackers met drinken gehaald bij het lokale winkeltje. Iedereen is op tijd terug om te gaan inchecken. Al snel schuivelen we richting de controlle. Je hebt een rij voor eerste en tweede klas. Maar de rij van de tweede gaat sneller dan de eerstklas. Patrick de gids, lost het snel op en al snel lopen we slingerend tussen de mensen naar het perron toe. De trein is er (deze is drie uur vannacht ongeveer aangekomen). Het zijn oude zwitserse treinstellen van de 40 50 jaren. Ervoor zit een zware diesel loc. Er worden nog wat treinstellen los gekoppeld en dan rond acht uur gaan we dan. Iets vertraging, maar dat is normaal. Niks aan de hand. Het is een flexibel spoorboekje. Starttijd is bekend maar de eindtijd nog niet. Hangt een beetje hoeveel mensen er op en af gaan en hoeveel goederen. Oke tijd zat, we zien het wel.
We slapen in de buurt van het station dus we hoeven niet ver te rijden met de bus. Na veel keer de hoorn van de trein gehoord te hebben, (later blijkt dat het minimaal drie tot vijf keer gaat, bij een station. Bij berm station 1 of 2 keer.), zet de trein zich in beweging. Met een gangetjes van ingeveer dertig kilometer per uur, hobelen we van links naar rechts en op en neer. We rijden over het spoor wat door duitsers tijdens de eerste wereldoorlog is aangelegd. En daarna is er niet veel meer aan gedaan. Al snel bereiken we het eerste station. Hordes mensen staan te wachten en verkopers die langs de treinstellen wat willen verkopen. In de trein zit ook een man met een stuk of tien half vergane koelboxen met waterijsjes erin. Hij doet goede zaken op de stations.

Bij het eerste conducteurs fluitje stappen we weerin. De rest niet. Waarom de conducteur op zijn fluitje precies fluit is nog een raadsel. Waarschijnlijk omdat hij het leuk vindt.

Na een tijdje gaan we weer rijden. En dan staan we opeens weer stil. Zal wel een halte stop zijn van een minuut. Maar nee dit bleek niet het geval. De koppeling tussen de loc en de wagon is los geschoten. Opnieuw aankoppelen en gaan met de banaan. We rijden weer een stukje en dan gebeurdt keer op keer het zelfde. Op een gegeven moment staan we in een bocht in het regenwoud. En gebeurd het weer. Dit wordt een wat langere ongeplande stop. Iemand wordt het bos ingestuurd om een stuk hout te kappen. Met wat handwerk wordt het er tussen gemaakt en we gaan weer. Helaas is dit nog niet de oplossing. Diverse keren schieten we weer los en worden we weer aangekoppeld. Maar uit eindelijk komen we aan bij het volgende station. Opnieuw reparatie aan de koppeling tussen de loc en de treinstel. Nieuw stuk hout er tussen, beetje pasmaken en vast maken met dikijzerddraad. De oorzaak van het euvel is dat er hoogte verschil zit tussen de aansluiting met loc en de treinstel van de tweede klas.
Helaas na ongeveer 100 meter gaat het weer fout. Er wordt nog een tweede poging gedaan en even later stranden we op de brug. Dan maar in zijn achteruit terug naar het station. We zitten dan al in de middag, en langzaam aan vragen wij ons af hoe laat we op de plek van bestemming aan komen. Eén ding is zeker, we gaan met donker aankomen. Volgens Patrick zal het ongeveer rond de klok van zeven of acht worden, afhankelijk van de stoptijd bij de stations. En hoeveel goederen er geladen en/of gelost moeten worden. Nu is het zondag, dus de verwachting is dat het mee valt.

Er wordt een platte wagon tussen gezet. Al zijn wij van mening dat het beter zou zijn dat de loc gaat duwen. Maar dat gebeurde niet.
We zitten nu al in de middag, en langzaam aan wordt het ook al wat drukker in de eerste klas. Ze nemen van alles mee. En niet een zakje, maar eerder vier of vijf zak of tas. Levende dieren gaan ook mee, en al snel horen we een kip achter ons. Vermoedelijk zit die in de tas. Later meer over de kip. Niet dat de mensen de volle mep betalen, maar simpel omdat er geen plaats is meer in de tweede. Daar staan /zitten ze als sardientjes in een blikje.

Het landschap wisseld zich af en we beginnen ook wat ligt te klimmen. We schieten niet echt op. Geregeld schieten we los en gaan stapvoets. Langzaam aan begint het donker te worden.

Bij een volgend station besluit men dat de treinstel van de tweede klas er uit moet. En dat de mensen maar verdeeld moeten worden over de platte wagen, onze wagon en nog een andere. Snel worden we naar binnen gedirigeerd anders zijn we onze plekjes kwijt. Een hoop goederen, kinderen en mensen. Bij het smerige toiletje worden de meeste goederen gedumpt. Hier staat ook de kio. We horen hem nog.....
Ook krijgen we te horen dat twee van de vier motoren kapot zijn. Lekker.

Mensen zitten op hun hurken of op een zak, armleuning of staan. We zitten met twee keer zoveel mensen als eerst. Her en der zijn er wat worden wisselingen, maar verder loopt het rustig. Wij kunnen geen kant meer op. Avond eten is een slokje cola en wat Saltos (tukjes). Niet te veel drinken wat de wc is niet te bereiken als je niet er dicht bij zit of staat. Los of je er uberhaupt op wild. Als de deur open gaat komt er een golf van toilet geur door het treinstel.

Het wordt later en later. Bewegen is lastig. Af en toe wat staan. Kleine kinderen zitten in de verdrukking. En worden door ouderen weg gedrukt. Léon neemt uiteindelijk de jongste op schoot en hij kruipt tegen Léon aan en valt dankbaar in slaap in zijn armen. De gids en ik schuiven ook in. En zetten zijn broertje op de bank leuning. Een big mama maakt van de gelegenheid gebruik en pikt armleuning in. Bewegen wordt nu erg lastig. We hobbelen nog wel maar dat gaat echt niet snel meer. Naast het los schieten, krijgen we een nieuw probleem er bij. De loc raakt over verhit en eens in de zoveel tijd moeten we een half uur stilstaan. We zitten dan in het donker. Het lichaam wil slapen maar dat gaat niet. Het is warm, en het stinkt. En langzaam aan weet je ook echt niet meer hoe je moet zitten. We zitten nu dik meer dan 16 uur in de trein.

Iets voor twaalf hebben we weer een noodgedwongen afkoelingsstop. De verwachte aamkomst tijd is onbekend. We zitten ver achter het delay van het delay schema. We gaat richting het record van de gids. Hij is eens om vier uur snachts aangekomen. En als dit zo door gaan we het record verbreken.

Na de afkoelings periode wordt de loc weer opgestart. We horen hem, maar komen niet vooruit. Rond 1 uur komt iemand langs de treinstellen en verteld dat de trein niet meer gaat. En dat er verder gelopen moet worden. De trein is te zwaar. Hoop gemor en we zien Malagasy met hun spul langs de trein lopen. In onze trein stel zit weinig beweging. We wachten af in de hoop dat er mensen afstappen en dat we later weer verder rijden. Zitten wordt langzaam aan ondoenelijk. Je hebt geen enkel bewegings vrijheid.

Uit eindelijk gaat de gids ook op onderzoek uit. Duurt even voordat hij er uit is. Maar daar neemt het jongentje die eerder op de bank leuning zat handig gebruik van, en gebruikt mij als zijn kussen. Zelf zit je tussen val in slaap en wakker. Slapen lukt niet.

Na een tijdje komt de gids terug. De loc heeft nog een moter verloren en heeft involdoende trekkracht. Hij gaat misschien vanacht nog naar het station, om daar te repareren maar wij kunnen daar niet op mee.

Of we kunnen gaan lopen of tot het licht wordt en dan gaan lopen. We kiezen ervoor om te gaan lopen naar het station en dan zien we wel. Niemand heeft ook geen telefoonbereik, ook de gids niet. Dus we moeten eigenlijk wel. De kinderen hebben we naast elkaar gezet op de bank en snel kwam moeder aangeklommen. Weet niet of ze boos of dankbaar was. We gaan maar van het laatste uit.
De kip horen we ook nog. Die hadden we eigenlijk wel afgeschreven.

Tussen twee en half drie staan we buiten. Iedereen is blij dat hij uit het stinkhol weg is. Worst case is een loop van 21 km. Maar we weten dat pas als de gids de bus heeft kunnen bellen via een omweg. Op naar het eerste station. Het is pikke donker en je hoort nacht geluiden van dieren om je heen. We stoppen geregeld en vallen eigenlijk direct in een korte slaap als we op de rails zitten.

Op het station is het gelukt om te bellen. We hebben dan al de eerste kilometers er op zitten. Via via gaat men onze chauffeurs bellen om ons op te pikken. Maar helaas moeten we nog vele kilometers afleggen. We lopen met een aantal onze eigen tempo. En die ligt vrij hoog. Niet te vergelijken met de Malagasy, die lopen nog sneller en de meeste op bloten voeten.

Het is erg vermoeiend en een geheel nieuwe ervaring om zo te lopen. De één heeft last van halucinaties, anders slaapt loopt, of compleet niet meer scherp zien. Het is een uitputtingslag voor het lichaam. Her en der gaan de eerste telefoons af met de wekker. We zijn dan 24 uur in touw. Het is blik op oneindig en lopen maar. Langzaam aan wordt het licht en verdwijnen ook de lichamelijke problemen.
We bereiken op een gegeven moment een station van Anpitambe. Moe laten we ons zakken op het randje. Door de Malagasy worden we van top tot teen bekeken. Het deerd ons niet. We willen naar het hotel om te douchen en schone kleren aan te trekken. Deze zien er niet meer uit.

Bus komt maar kan niet komen waar wij zijn nu. Dus we moeten verder door. Het valt nu pas op dat het landschap veranderd is.
Uiteindelijk rond de klok van negen in de ochtend bereiken we de bus. Moe laten we ons op de stoel vallen en vallen in slaap.

Great experience.