Op weg

Na een volle week in Beijing te zijn geweest en bijna alles gedaan wat we wilden doen wordt het tijd om de reis te gaan vervolgen.

De laatste avond in het Sicily hotel. We besluiten om maar met de taxi te gaan ipv de metro. We zien het niet zo zitten met de grote tassen door de controle te gaan van de metro. Bij de metro wordt alles gescand. De scan apparaten zijn alleen niet zo groot als op een vliegveld. En ze zijn verzot op alles wat verboden is. Zo ben ik al een handgel en een kleine deo kwijt geraakt doordat er een vlammetje op staat.

We merken dat de hele stad weer tot leven is gekomen na de grote parade en zitten in diverse kleine files.

Voordat de groep aan komt in het hotel zijn wij al gearriveerd. De groep brak van de reis en wij redelijk, al heb ik zelf afgelopen nacht niet al te best geslapen. Wellicht is het de spanning voor wat komen gaat. Dat het bijzonder gaat worden staat al vast.

Na de handen geschud te hebben en de namen uitgewisseld te hebben, die het ene oor ingaan en het andere oor uit, koffer op de kamer gezet hebben, gaan we op zoek naar koffie. Alle drie hebben we het gevoel dat we in een nieuwe stad te recht zijn gekomen. Dat is niet zo, alleen een andere buurt. Een wat duurdere buurt dan waar wij zaten.

We lopen door diverse hutongs en een nog een lokaal marktje om vervolgens de brieving te krijgen.

Half vier vertrek richting het treinstation om daar de trein te pakken richting Pyongyang. In de tijd er tussen is het een beetje tijd doden. Lunchen, rondje lopen, boodschappen, koffie.

Na de diverse controles op het station, kunnen we gelijk doorlopen naar de twee aparte treinstellen die aan het einde van de trein gekoppeld zijn. De groep zit verdeeld over de twee wagons. Er zijn te weinig softsleepers hierdoor krijgen we hardsleepers. Gelukkig wel met Léon en Bas. We installeren ons voor de komende 24 uur. Dat is ongeveer de tijdsduur van de treinrit. Een lange zit. Na twee potjes skipbo gespeeld te hebben is het welletjes en tijd om proberen te gaan slapen. Ik past net gestrekt op de plank van schouder tot schouder breedte. Ipodje in en oogjes dicht.

Echt slapen zit er niet in, al zak ik af en toe weg, tot Bas besluit om een klein bos om te gaan hakken.

Rond half acht in de ochtend zijn we bij de chinese grens plaats Dandong waar onze twee wagons geranceerd worden naar een andere trein toe die de grens over gaat. Onze paspoorten worden ingenomen om na een kleine driekwartier terug te ontvangen met de uitreis stempel erin.

Vlak hierna krijgen we drie verschillende briefjes om in te vullen, een gezondheidsverklaring, een onbekend briefje en een aangifte formulier wat je het land invoerd.

En dan zet de trein zich in beweging en gaan we de spoorbrug over. Zoals in Floortje Dessing tv serie zie je de half afgebouwde brug om aan de wal de speeltuin te zien. Gearriveerd in Noord Korea.

Bij het treinstation stoppen we. In lichte spanning wachten we af wat er komen gaat. Er komen verschillende functionarissen de trein op. Eerst moeten we de paspoorten afgeven die even vluchtig bekeken worden.

Dan komt er een functionaris sie roept " everybody out", sorry (nog duf en beduust van de eerste indrukken), hij herhaald de boodschap en we luisteren. Aan de hand van de aangifte formulieren wordt je weer binnen geroepen. Tas openmaken en de vragen beantwoorden. Gelukkig ontdooit de man al snel en is het eigenlijk best leuk. Met kleine geintjes tussen door. Op zoek naar verboden boeken (zoals Lonely planet, Bradt of andere boeken over Noord Korea, die verboden zijn om het land in te voeren). Bij mij komt die niet verder dan de reisgidsen van Beijing en de Donald Duck boeken, wat hem wel deed lachen.

Een andere persoon komt in de tussentijd de telefoon controleren. Met name willen ze kijken naar de foto's.

Bij Léon en de andere persoon ging de inpectie al veel sneller. Later hoorde we van andere reisgenoten dat ze de tassen niet gecontroleerd hebben.

Al met al staan we ongeveer drie uur op het station. Aan het einde van de controle, vlak voordat we weer gaan rijden, krijgen we onze paspoorten terug.

Langzaam aan zet de trein zich in beweging om met een geschatte snelheid van 70 km/u door het landschap te rijden. We stoppen nog een paar keer, maar het is niet de bedoeling dat je dan het perron opgaat.

Het lanschap is mooi. Heuvelachtig met heel veel rijstvelden en zo her en der een dorpje.

Om iets over zessen komen we aan op het centraal station van Pyongyang. Bij het uitstappen van de trein komt de muziek te gemoet.

Als de groep compleet is vertrekken we richting hotel, gelegen op een eiland, en het is niet de bedoeling dat je hier zelfstandig van af gaat. Alle toeristen zitten hier van diverse nationaliteiten.

We mogen ons even opfrissen om daarna in een lokaal restaurant te eten (lees lokaal eten voor toeristen, de bevolking komt hier niet of niet zo snel).

In het hotel nog een biertje op de bovenste verdieping die ronddraait. Niet dat we heel veel kunnen zien doordat de ramen smerig zijn en er niet zo heel veel licht is in de omgeving.

Morgen wordt het een druk programma. Zo vol, dat had ik nog niet eerder meegemaakt.